Gecelerin sabahına her uyanışımda aklıma düşüşüne anlam veremiyorum. Adını her anımsadığımda yüreğimin sıkışıp kasılmalarına
engel olamıyorum. Kelimelerin düğümlenişine , sıraya koyamayışıma , anlamsız öylece havada asılı bıraktığıma inanamıyorum. Kiminle göz göze gelsem gözlerini aradığımı fark ettiğimi anladığımda neden diye soruyorum suskunluğu, kendime... sonra sonra mavi ile yeşilin karışımı gözlerin baskın çıkıyor sorularıma, bir bildiği vardır diye. Ama bu bilinmezliğin beni çaresiz bırakmasına dayanamıyor yüreğim, her geçen gün daha da büyük bir acı ile sıkıştırmakta beni.
Yorulmaktayım artık sana çıkan yollarımı değiştirmekten;sakınmak ister yüreğim kendini senden bitanem ... ne yazıktır ki hiç de başarılı olamamakla birlikte zamana bıraktığım yüreğim avuçlarına ulaşmayı beklemekte, güneşin batışında sabahı beklediği gibi, yıldızların geceleri hasret giderdiği gibi. Bense bu karmaşanın içinde elim kolum bağlı zamanla birlikte yürümekteyim kendime sorupda cevaplarını bilmek istemediklerimle...

s.t 07.03.2006